Estland komt met haar eigen cryptovaluta en krijgt – hoe kan het anders – de naam van estcoin. Zo kunnen bedrijven die geld nodig hebben fondsen werven in estcoin en deze omzetten in cash. Dit is een ronduit verwerpelijke en gevaarlijke ontwikkeling.
Als die bedrijven hun schulden moeten gaan aflossen bestaat het gevaar dat ze te maken krijgen met stijgende financieringskosten als gevolg van oplopende prijzen voor de estcoin. Nog gevaarlijker is het maatschappelijk effect van deze beslissing.
Wim Boonstra, econoom bij RaboResearch Global Economics & Markets,
schreef recent in een column: “In de praktijk is er helemaal geen reguliere bitcoineconomie. Daarmee doel ik op een economie waarin alle transacties (arbeid, goederen, diensten, financiële transacties) in bitcoin worden uitgedrukt. Maar stel bij wijze van gedachtenexperiment nu eens dat een land dat zijn eigen munteenheid verlaat, bijvoorbeeld na een hyperinflatie, en de bitcoin invoert als nationaal betaalmiddel. In theorie zou het kunnen, al lijkt het niet waarschijnlijk. Want zo’n land wordt dan al direct geconfronteerd met het structureel deflatoire (!!!) karakter van de bitcoin. Die maakt dat de geldhoeveelheid niet kan meegroeien met de economische activiteit, wat de economische ontwikkeling blokkeert. In dat geval zul je dan ook zien dat het bitcoinstelsel zich in korte tijd ontwikkelt tot een zogeheten ‘bitcoinkernstandaard’ Dan gaan banken eigen girale bitcoins en/of bitcoinbankbiljetten in omloop brengen zonder dat die volledig zijn gedekt door ‘echte’ bitcoins.”
