De verschoven asset allocatie van beleggende overheidsinstellingen

0

Centrale banken en staatsinvesteringsfondsen veranderen in snel tempo om te kunnen voldoen aan hun rendementsdoelen. Een van de meest ingrijpende veranderingen in de sovereign wealth management is de geleidelijke verschuiving naar een meer gediversifieerde asset allocatie geweest.

De asset allocatie van beleggende overheidsinstellingenHet was voor centrale banken gebruikelijk om het grootste deel van hun reserves in vaste activa te beleggen. Langdurige periodes van lage of negatieve rente hebben hen gedwongen om nieuwe manieren van beleggen te vinden. Dit heeft voor een geleidelijke uitbreiding van hun beleggingsuniversum gezorgd, inclusief asset classes die een beter voor risico gecorrigeerd rendement en voordelen van diversificatie leveren.

Onder de mogelijke opties zijn aandelen naar voren gekomen als favoriete asset class. Men kan concluderen dat in termen van asset allocatie, ondanks de nog heersende voorkeur voor staatsobligaties en andere vastrentende instrumenten, sommige centrale banken in toenemende mate vergelijkbaar zijn geworden met andere institutionele beleggers zoals pensioenfondsen en verzekeringsmaatschappijen.

Evolutie van staatsfondsen

De evolutie van staatsfondsen, de Sovereign Wealth Funds (SWF’s), die niet zo beperkt zijn door de liquiditeitsoverwegingen van de centrale banken, is nog opvallender. Om tegemoet te komen aan de behoeften van de markt hebben zij hun allocatie in alternatieve beleggingen de afgelopen jaren zeer sterk doen toenemen.

Vastgoed en op lage volatiliteit gerichte hedgefondsstrategieën vervangen steeds vaker fixed income als de belangrijkste bron van stabiele rendementen. Bovendien hebben private equity, infrastructure equity, directe strategische investeringen en andere illiquide beleggingscategorieën allemaal terrein gewonnen ten opzichte van beursgenoteerde aandelen, waarvan betrekkelijk magere vooruitzichten worden verwacht na jaren van relatief goede rendementen in monetaire verruimingsomgeving. in de post-financiële crisisperiode.

In de aandelenbeleggingen hebben ook SWF’s de trend omarmd naar passieve strategieën om de beheerkosten te minimaliseren. Deze passieve strategieën worden gecombineerd met actieve strategieën die geschikter zijn om het vereiste extra rendement verschaffen en daarmee aan de rendementsverwachtingen te voldoen.

Naast de verschuiving naar een meer gediversifieerde asset allocatie, veranderen soevereine investeerders hun beleggingsdoelstellingen van eenvoudige return-over-benchmark-doelen in de richting van meer geavanceerde eisen en beperkingen. Daarnaast tonen soevereine beleggers een groeiende interesse in resultaatgerichte producten, alsmede in liability-driven oplossingen die kunnen worden ontworpen op een manier die optimaal voldoet aan specifieke risicobereidheid, tijdshorizon en financiering situatie van een klant.

Andere organisatiestructuren

Al deze veranderingen hebben een aanzienlijke invloed op gehad de organisatiestructuur van soevereine instellingen. Markt gerichte afdelingen van centrale banken bijvoorbeeld hebben een flinke toename van medewerkers. Dit is noodzakelijk gebleken om met de toegenomen complexiteit en de verscheidenheid van de huidige kapitaalmarkten om te gaan.

Ook heeft de uitbreiding in alternatieve (illiquide) activaklassen er bij SWF’s toe geleid dat volledig nieuwe afdelingen moesten worden opgezet met capaciteiten om met nieuwe regelgeving, juridische, boekhoudkundige en fiscale aspecten om te gaan. Als gevolg hiervan hebben SWF’s de afgelopen jaren een trend richting insourcing ervaren, waarbij een groter aantal functies (zoals strategie, asset allocatie, middle- en back offices) geleidelijk in huis wordt opgebouwd.

Tegelijkertijd zijn functies die voorheen marginale betekenis hadden of zelfs niet aanwezig waren, veel belangrijker geworden. Daarvan is Risk Management waarschijnlijk de belangrijkste en meest zichtbare. De tools en vaardigheden die nodig zijn om beleggingsportefeuilles te beheren vanuit een risico-oogpunt worden vaak betrokken van vermogensbeheerders, die reeds lange tijd de hiervoor relevante technieken gebruiken.

Ook in de strategische ruimte ontstaan nieuwe functies. Zo zetten centrale banken meer en meer strategische afdelingen op, met als belangrijkste doel de strategische asset allocatie en het investeringsbeleid vast te stellen en te zorgen voor de interactie met het senior management en beslissers wanneer die verdere diversificatie in hun portefeuilles overwegen.

Deel dit artikel

Over de auteur

Ulrich Körner

Ulrich Körner is bij UBS de President van Global Asset Management. Daarnaast is hij bestuurslid van het concern.


Kennispartners

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies om u de beste surfervaring te geven. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op 'Accepteren' hieronder, dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten